Zo'n dag

Kijk, ik was van plan vandaag eens even een diepzinnig stukje te schrijven. Over het Leven en het Zijn.
Maar dat gaat niet lukken. Het was namelijk zo’n dag. Zo’n overvolle, chaotische dag. Wij hebben dat soort dagen vaak trouwens.
Het was een kantoordag. Dat betekent ochtendspits. Eerst de tieners laten ontbijten en naar school sturen, dan echtgenoot en jongste uit bed zien te krijgen, laten ontbijten en naar werk en school sturen. Ging bijna goed, behalve dat de griep echtgenoot zo ontzettend dwars zit dat hij nog maar een dagje thuisbleef. Iets wat hij definitief besloot toen ik vijf minuten geleden weg moest.
Ik racede door het dorp, omzeilde de ochtendspits via de stoep (ik fiets, de spits bestaat uit automobilisten die ons dorpsstraatje als sluiproute gebruiken). Op kantoor was het normaal, inclusief een kort en hevig ruzietje. Dat irritant in onze afdeling bleef hangen omdat beledigde collega nijdig twee deuren verder stoom ging afblazen.
Beledigende collega was ook beledigd, want zij had toch niets bijzonders gezegd en andere collega reageerde wel erg overdreven. Ik was het met allebei eens en met allebei oneens en wensde een kantoor voor mij alleen.
Om twaalf uur racede ik weer naar huis, maakte boterhammen voor echtgenoot en jongste, propte zelf ook nog wat naar binnen en ging binnen rennen om de boel op te ruimen, want om twee uur kwam de makelaar voor de verkoop van ons huis.
Dat raakte ineens in een stroomversnelling wegens leuk aanbodje en gratis advertentie enzo. Dus er moest vandaag gefotografeerd worden en een beschrijving opgenomen. En wij hadden nog willen wachten tot we wat puin konden ruimen in de richting van de garage van het nieuwe huis. Dus was het hier en daar nog wat rommelig. Bovendien ben ik ook grieperig en is de wasmachine stuk. Ik heb dus vuile was verstopt en achterstallige klusjes met de franse slag afgewerkt. Gelukkig was echtgenoot een beetje opgeknapt.
Makelaars kwamen, zagen en maakten foto’s. En omdat zij ook de makelaars zijn van ons nieuwe huis, spraken wij over de verbouwing. We hadden net de dag ervoor ontdekt dat de garage 86 centimeter smaller is dan wij dachten. De muur tussen de garage en de buren ligt 86 centimeter verschoven ten opzichte van het midden van het huis. Klopt helemaal met het kadaster enzo, maar het heeft wel gevolgen voor de uitbouw. Wij wilden dit vertellen, maar kwamen niet verder dan de mededeling dat er de muur een stukje terugspringt. Want toen zei makelaar E. spontaan:” Dat weet ik, toen ik de maten opnam zag ik al dat de gang minder diep is dan de keuken.” De gang?
Anyway, toen beide makelaars uitgemeten en geschreven waren, zijn we maar weer eens naar het huisje toegereden. Natuurlijk konden we onze net aangeschafte (wegens altijd kwijt) rolmaat niet vinden, dus zijn we heel professioneel met een naai-meetlint in de weer geweest. Maar we hebben wel ontdekt dat die 86 centimeter al ontbreekt in de gang. Dat zijn we toen maar wezen vertellen bij de aannemer.
Dat is wel leuk van zo’n dorp. Die aannemer zit namelijk ook maar twee straten verder en je loopt er gewoon even binnen als je iets mee te delen hebt.
Morgen gaat de aannemer het dak op. Van het nieuwe huisje. Om nu helemaal precies te meten. Het probleem is namelijk dat de uitbouw pre-fab wordt. En dan is 86 centimeter een hoop om kwijt te zijn. Die pre-fab je er niet spontaan bij. Dat moet je van te voren regelen.
We stonden net buiten het aannemerskantoor toen mijn telefoon ging. Dochter in paniek. Sleutels kwijt en fiets op slot. Ik was en bleef heel kalm. Zocht de reservesleutel op en was blij dat echtgenoot thuis en niet zo erg ziek meer was. Even met de auto op en neer gaat lekker snel. We leverden de reserve sleutel af. Dochter blij weer op de fiets. Wij wilden weer richting auto gaan toen we andere dochter hoorden zeggen: “wacht even, mijn ketting ligt eraf!”. Maar dat kan ze zelf oplossen, dus keerden wij weer huiswaarts. Alwaar de kat eten wenste en ik voor onszelf ook maar eens aan het aardappels schillen en peen en uien snijden sloeg (heerlijk, hutspot met shoarma-vlees!). Echtgenoot ging ondertussen gewapend met lineaal en een hoofd dat inmiddels eens stuk helderder was dan het mijne proberen de aannemer te overtroeven en de ideale indeling voor onze bovenverdieping te tekenen. Wat gelukt is, vier slaapkamers van redelijke afmetingen (8-9 m2) en niet te veel gekke hoekjes erin.
Eén dochter moest nog aardrijkskunde leren en dus overhoord worden en zo was het dat ik me pas om zeven uur achter de computer kon zette.
Waar ik geen diepzinnig stukje ging schrijven over het Leven.
Alleen maar een hoop geklets over vandaag. En zelfs dat ging niet helemaal soepel. Ik raakte twee keer de helft kwijt, omdat de computer vastliep.
Want vandaag was het zo’n dag.