Zonder doos

“We kunnen nergens bij in het magazijn,” zei hij zuchtend. “Overal staan kerstspullen.”

Ik vond dat erg naar voor hem, maar ik wilde tóch erg graag die workmate hebben. Het feit dat ik een workmate kon kopen was eigenlijk al opmerkelijk. We wonen hier nu al bijna zes jaar en we hadden er nog nooit een gezien. Tot vorige week dan.

Eerst twijfelden we nog of het aan ons lag dat we ze nog nooit eerder gezien hadden. Maar toen besefte ik dat echtgenoot vaak het meubilair als zaagtafel gebruikt. Waar ik het niet mee eens ben, maar ik zou ook niet weten wat hij dan moet gebruiken. In Nederland had hij al sinds we getrouwd waren een workmate, maar die hadden we niet meegenomen naar het eiland. Achteraf een domme beslissing, want we wisten toen al dat we een klushuis gekocht hadden. Maar ja. Het was nogal hectisch destijds.

Maar nu stonden ze dus zomaar bij de bouwmarkt. Tenminste, er stonden er twee. Een grote en een kleine. De kleine is wat wij een normale workmate zouden noemen. De grote had een heel brede tafel, wat niet altijd een voordeel is, en was twee keer zo duur. We kochten dus de normale.

Echtgenoot wilde er eigenlijk twee, want hij moest lange balken en grote platen zagen. Dus gingen we een dag later naar het andere filiaal. Waar ze één grote hadden staan en één kleine, zonder doos, nog niet in elkaar gezet, maar alle onderdelen zaten erbij. We vroegen of we die kleine mochten hebben, maar dat kon niet. Er waren er nog drie in doos in het magazijn. Die kon hij niet voor ons pakken, want het was zondag. Dan was het magazijn dicht.

Dus stond ik dinsdag weer in dat filiaal en vroeg ik aan dezelfde jongen om diezelfde workmate. En toen kreeg ik te horen dat het wel erg lastig was om iets uit het magazijn te halen. Daarom vroeg ik: “Kan ik dan die zonder doos krijgen?”

Dat triggerde bij hem een herinnering. “U was hier zondag ook,” zei hij.

“Ja,” knikte ik. “En toen zei je dat ik moest terugkomen om hem uit het magazijn te halen.”

Blijkbaar snapte hij toen dat ik dat ding echt wilde hebben. Hij ging het navragen. Ja, er waren er nog steeds drie in het magazijn. Hij ging hem halen.

Terwijl ik wachtte tot hij terug was, zocht ik gauw op mijn telefoon of de grote versie niet toch een optie was, voor het geval het weer niet zou lukken. Twee keer zo duur, maar dat moest dan maar. Echtgenoot had al gezegd dat hij niet zeker wist of ze wel even hoog waren. Mij leek dat logisch, maar na even zoeken kwam ik erachter dat zijn instinct klopte. De twee versies zijn niet even hoog. Dan ligt alles dus scheef. Niet handig.

Ik begon me net af te vragen of de jongen me vergeten was, toen hij terugkwam met een vermoeide uitdrukking op zijn gezicht. “We kunnen er geen een vinden.”

Dus vroeg ik nog maar een keer om het exemplaar zonder doos. “Dat moet u aan de manager vragen,” zei hij en wees vaag naar de kassa’s. “De man met het gele shirt.”

Ik wees in de richting van een man met een felgeel shirt. “Die?”

“Nee, dat is een klant. Wacht maar, ik loop wel mee,” zei hij zuchtend.

In het kantoortje achter de kassa’s zat geen man met een geel shirt. Er zat helemaal niemand. De jongen begon lichtelijk wanhopig te worden, maar wilde toch zijn missie niet laten mislukken.

“Wacht u daar maar, dan ga ik hem zoeken.”

Terwijl ik de wacht hield naast de workmate zonder doos, zag ik de jongen de winkel rondrennen. Maar hij kwam terug zonder manager.

“Ze zijn allemaal buiten, bij de kerstbomen,” zuchtte hij.

Arme jongen, die heeft voorgoed een hekel aan Kerst. Hij probeerde het via zijn walkietalkie en kreeg na lang proberen eindelijk de manager te pakken. Die gaf na wat krachtige argumenten van de jongen (zo zag het eruit – ik denk dat het feit dat ik daar al minstens twintig minuten stond te wachten wel wat invloed had) zijn toestemming en toen mocht ik eindelijk met mijn workmate zonder doos naar de kassa.

Waar ik een kwartier in de rij stond, want het was uitzonderlijk druk. Allemaal mensen die kerstspullen kochten…

Foto door Clem Onojeghuo