Zuid Afrika (3)

Ik zou natuurlijk verder kunnen gaan met het beschrijven van wat we iedere dag gedaan hebben en zo een keurig chronologisch reisverslag kunnen maken. Maar daar ben ik te chaotisch voor. Dus ga ik vanaf nu heerlijk van de hak op de tak. U bent gewaarschuwd.
Hoewel de meeste wilde dieren in Zuid Afrika natuurlijk net niet helemaal wild waren (ze leven in grote, maar afgeschermde gebieden) was het zien van die dieren voor mij toch één van de hoogtepunten van onze reis. We maakten een boottocht over de Santa Lucia Wetlands, waar we vooral nijlpaarden zagen. Heel veel nijlpaarden en een enkele krokodil. En dezelfde dag maakten we ook nog een tocht door het Hluhluwe Umfolozi Park, waar we een neushoorn van heel dichtbij zagen.
Het allerleukst vond ik de aanvaring met een kwade olifant. We zaten toen alweer in de bus, niet meer in de jeeps. In de struiken zagen we een drietal olifanten. Vermoedelijk waren dat twee vrouwtjes, waarbij de derde, een jong mannetje, net een blauwtje gelopen had. Hij was dus al niet in een goed humeur en toen hij onze enorme rode touringcar in het oog kreeg werd hij echt kwaad. Dat is een prachtig gezicht. Zijn oren flapperden en hij trompetterde zelfs een paar keer. Ik had nog wel langer willen kijken, maar onze gids vond het gevaarlijk worden en spoorde de chauffeur aan om snel door te rijden. Als een olifant zich met geweld tegen zo’n bijna lege (want de bagage en een deel van de groep hadden we in het hotel achtergelaten) bus knalt, is er een grote kans dat het hele geval omrolt. En dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Waarmee ik direct een bruggetje kan maken naar een andere dag waarop de bus helemaal geen olifant nodig had om kapot te gaan. We hadden heerlijk geluncht langs het strand in Durban, maar toen we terug kwamen wilde de bus niet starten. Dus moesten we wachten op een monteur en in die tijd mochten we niet terug naar het strand, want onze reisleidster had natuurlijk geen idee hoe lang het ging duren voor we weer gingen rijden. We hebben ons dus in de buurt van de bus vier uur lang stierlijk verveeld.
Er was wel even wat afleiding toen een paar mannelijke medereizigers, die op een paar vierkante meter gras onder een boom een dutje wilden doen, door de politie verjaagd werden. En er was ook nog een mevrouw die de vrouwen van onze groep onverstaanbaar en zwaar onder invloed van het een of ander bleef lastig vallen, terwijl haar metgezellin de mannen probeerde te verleiden tot een heel ander soort afleiding. Maar verder was het erg saai.
Uiteindelijk kwam er een vervangende bus en leek het leed geleden. Dat viel tegen, want wat een mooie rit door de indrukwekkende Drakensbergen had moeten worden, werd een doodenge tocht in het pikkedonker en in dichte mist. Allesbehalve saai, dat wel, maar toch slaakten we een zeventwintigstemmige zucht van opluchting toen we heelhuids bij het hotel arriveerden…